Mijn Innerlijke Reis
Ik voelde al
dagenlang veel onrust in me. Dit alles, nadat ik een verhaal gelezen had over ‘narcistische
ouders’, wat me erg geraakt had. Ik herkende er veel in.
Ik ging steeds
vaker weg van huis, op bezoek bij vriendinnen en ik werd me gaandeweg bewust
van het feit dat ik op de vlucht was voor mijn gevoelens. Toen besloot ik er
niet meer voor weg te lopen, maar helemaal naar die gevoelens toe te gaan, die
er diep van binnen zijn. Ik had ooit een 'focus’ en ‘helende reis' workshop
gedaan dus de weg er naar toe was me niet helemaal onbekend. Het was goed dat
ik alleen thuis was en daardoor alle ruimte had die ik nodig had voor dit
alles. Ik ging rustig op bed liggen en concentreerde me op het eerste gevoel
wat ik tegen kwam.
Dit was hevige
angst, waarbij ik weg wilde kruipen in een 'hoekje' zoals ik vroeger vaak deed
als kind. Mijn lichaam begon helemaal te trillen van deze energie. Vervolgens
kwam een lading boosheid, waarbij ik schreeuwde en op de dekens sloeg met mijn
vuisten. Toen dat weggezakt was, kwam de pijn en in die pijn kwamen allerlei
vragen aan, en onbeantwoorde verlangens naar mijn moeder hardop naar buiten.
Mijn moeder keerde zich telkens van me af. Die pijn was zó hevig dat mijn hart
echt pijn deed, ik voelde dat fysiek. Uiteindelijk zag ik ook haar onmacht en
kon ik haar hardop uitsprekend, vergeven.
Toch voelde ik
dat het nog niet 'af' was. Ineens kwam de vraag in me op: 'En mijn vader, waar
was die al die tijd?'
Ik was even
uitgeput van deze heftige emoties en bleef rustig liggen om even bij te komen.
Ik wist dat ik nog verder wilde met mijn vader die nog niet in beeld was. Wat wel al kwam, was een eenzaam, verdrietig
klein meisje wat ik als volwassene bij de hand nam om haar te begeleiden. Dat
was/ben ik dus allebei zelf.
Daarna kwam mijn
vader in beeld en ik zag hem steeds weggaan als ik riep om zijn aandacht en
fysieke aanraking. Hij kon dat ook niet geven en hij verdween naar zijn werk of
zijn hobby buitenshuis. Ook hij was er niet wanneer ik hem nodig had als kind.
Ik voelde de immense pijn van verlatenheid en eenzaamheid en ik bleef bij die
pijn.
Tijdens het
toestaan van die pijn voelde ik golven van pijnlijke energie door me heen gaan
en uiteindelijk kon ik het op verschillend fysiek niveau loslaten.
Ik voelde me
daarna heel leeg, maar niet op een pijnlijke manier. Vredig misschien of meer
heel. Ik had onder ogen gezien hoe het werkelijk was in mijn kindertijd en dat
maakt me rustiger van binnen, meer gegrond, meer vanuit mijn onderbuik.
Toen kon ik ook
mijn vader vergeven voor de tekorten die ik opgelopen heb als kind.
Er kwamen na het vergeven van beide ouders, inzichten zoals hoe mijn ouders op
hun manier toch gedaan hebben wat ze konden. Het was niet wat ik echt nodig had
als kind (liefde en aandacht), maar ze hebben zich heel veel ontzegd om ons
dingen te kunnen laten doen, studeren, hobby’s, die ze zich eigenlijk niet
konden permitteren.
Jarenlang heb ik
het kind in mijzelf genegeerd, uit angst om alle opgeslagen pijn onder ogen te
zien en te voelen. Angst om dit niet aan te kunnen, niet te zullen overleven.
Ik heb uiteindelijk wél de pijn durven zien en daardoor lijkt het gekwetste
kind dichterbij te zijn. Nu ik er als volwassene hand in hand mee ben, is de
pijn ook beter te dragen. Ook voel en zie ik dat hieronder een heelheid zit die
onbeschadigd is gebleven. Die heelheid is groter geworden, dichterbij, beter zichtbaar.
Ik bedacht dat
het misschien wel een goed idee was om het kind in mij om vergeving te vragen
voor het jarenlange negeren.
Bij het vragen om vergeving aan het kind in mij, kreeg ik vreselijke
kramp in mijn onderbuik. Dit was heel bijzonder te ervaren. Ik heb met massage
met mijn hand over mijn onderbuik, deze kramp kunnen doen overgaan.
Daarna voelde ik de heelheid nog dieper in me. De ziel, de bron, de essentie
of welke naam je dit ook wilt geven. Het lijkt veel helderder, minder
overschaduwd door en met pijn.
Ik zag ook wat
het kind in mij, mij zou kunnen geven: speelsheid, humor, vrolijkheid,
blijheid, alles wat een kind ook allemaal oorspronkelijk in zich heeft.
Er gebeurt nog steeds heel veel met me.
Oude patronen die
zichtbaar worden en die ik langzamerhand kan loslaten, zoals (h)erkennen dat ik
soms dezelfde dingen doe als mijn moeder, waar ik juist zo'n hekel aan had als
zij dat deed. En ik zie stukjes van dat zelfde gedrag ook weer bij mijn
kinderen terug.
Ook kan ik nu
blijven genieten van de speelsheid, blijheid, vrolijkheid, die ik als het ware
opnieuw heb leren kennen of heb teruggevonden. Dit alles, doordat ik het kind
in mij niet meer negeer en weer kan en durf te leven. Als voorbeeld durf ik nu
naakt te zwemmen in de zee, te gaan liggen en me laten meedrijven met en in de
golven. Dat voelde ook zo speels en tegelijk realiseerde ik me, dat dit het is,
zoals het in het leven gaat. Meedrijven in en op de golven en met de
deining van de golven meegaan, het laten gebeuren, letterlijk en figuurlijk: going with the flow.
Ik kan nu veel
meer van mezelf houden en meer genieten van mijn lichaam. Het mooi vinden, ook
al past het niet in het plaatje van de missverkiezingen.
Ik heb nu zelf
het gevoel dat ik de mooiste reis van mijn leven gemaakt heb, namelijk mijn
innerlijke reis. En dat alles in mijn eentje, in mijn eigen huis.
De kern van mezelf is, houden van mezelf......
N.N.
Emailadres op te
vragen via Bert’s mailform
Zie
ook google
: