home           spiritualiteit            psychologie

 

Bijzondere ervaringen

 

Hieronder vind je een aantal verhalen die boven het alledaagse uitstijgen. Heb je ook iets meegemaakt dat je hier aan toe zou willen voegen, dan houd ik mij van harte aanbevolen: mailto: Bert Henning.

 

Contact met overledenen:

 

Bijna dood ervaring
Het allermooiste cadeau wat ik ooit heb mogen ontvangen.

 

contact met overleden moeder 1
Het voelt alsof we samensmelten in mijn lichaam

 

contact met overleden moeder 2
Plotseling voelde ik een golf van warmte mijn lichaam binnenvloeien

 

contact met overleden vriend
Hij zei: ik ben bij mijn koning.

 

signalen van overledenen

 

vogel 1
Driemaal bezoek van een duif

 

vogel 2
Ganzen op het dak

 

eekhoorn
Afscheid door eekhoorn

 

geur 1
Wanneer er iets heftigs speelde rook ik zijn after shave

 

geur 2
Opa’s geur op het moment van overlijden.

 

regen
Precies tijdens begrafenis

 

Diversen

Overweldigende liefde

 

Toverpaard
Het paard laat zich via gedachten leiden.

 

Stilstaand horloge
horloge bleef stilstaan op het moment van overlijden.

 

Sterfbedvisioen
Ik voelde bij een stervende dat zijn moeder aanwezig was.

 

Geven dieren signalen?
Poes geeft aanwijzingen.


Voorspellende droom 1
Nieuw klasgenootje in droom al gezien.

 

Voorspellende droom 2
Ziek zijn van iemand al van te voren gedroomd.


De toekomst zien
Mijn moeder zag in haar verbeelding een vrije parkeerplaats.

 

Eindelijk boos mogen zijn
ik werd buitengesloten, genegeerd of onder de koude douche gesleurd.

 

Van boosheid naar waardering
Tekst bevestigt nieuw inzicht.

 terug

 

Bijna dood ervaring

 

Maandag 13 april 2015 stond mijn leven stil.
Tijdens een hartkatheterisatie kreeg ik hartritmestoornissen en binnen enkele seconden gleed ik weg uit mijn lichaam met een hartstilstand tot gevolg. Ik belandde in een tunnel in een enorme rusttoestand die ik nog nooit van mijn leven had ervaren, zo geweldig. Een enorme grote onvoorwaardelijke liefde wat ik daar voelde.
Ik had een BDE (bijna dood ervaring) bleek later.
De weken erna voelde ik mij anders dan normaal. Mijn geheugen was slecht en ik kon geen goede zinnen maken.
Geluiden en licht kwam 6 maal zo hard bij mij binnen. Heel bijzonder allemaal.

Één ding wist ik zeker; ik zou nooit meer de oude Catja worden.

Angst voor de dood, die is er totaal niet. Ik zie dingen van het leven nu heel anders. Ik ken geen boosheid meer en maak me niet meer druk om dingen......daar is het leven veel te mooi voor.
Ik koester elke dag en leef vooral in het NU!
Ik merkte dat spiritualiteit één van de dingen was wat hierdoor enorm versterkt is.
Ik kreeg plotseling boodschappen van overledenen door.
Ik kan vaak mensen lezen en vertellen wat ze voelen.
Ze waren verbaasd......hoe kan jij dit nou weten..........
Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder en het gaat erg goed met mij.

Mijn hartstilstand met BDE is het allermooiste cadeau wat ik ooit heb mogen ontvangen.

 

Catja

website

uitgebreider in Trouw

Samensmelten

Mijn moeder was een dag of wat geleden overleden na een naar ziekbed (november 1999). Ik lag thuis in bed, maar was absoluut nog klaarwakker! (Om aan te geven dat k niet droomde bij wat ik nu ga vertellen.) Ineens 'zie ik voor me' (niet letterlijk, maar in mijn hoofd) dat ze op me afkomt met open armen. We vallen elkaar in de armen en omhelzen elkaar innig (het speelt zich allemaal in mijn hoofd af, maar wel bijzonder levendig). Het voelt alsof we samensmelten in mijn lichaam. Alsof er zich twee zielen in mijn lichaam bevinden, die van mij en die van mijn moeder. Het voelt heel warm, een beetje zoals je je ook kunt voelen wanneer je heel verliefd bent, het 'in vuur en vlam staan', een intens liefdevol gevoel. Ik ben overdonderd, en vraag me af: wat gebeurt hier?! Ik heb het niet opgeroepen, het kwam spontaan en onverwacht over me heen! Het houdt voor mijn gevoel een minuut of wat aan en dan vloeit het langzaam weg.

Door het ziekbed waarin mijn moeder op het laatst helemaal niet meer aanspreekbaar was, hebben we niet heel duidelijk afscheid kunnen nemen. Deze ervaring voelt voor mij als een afscheid dat we alsnog van elkaar konden nemen. Mooi, ik koester 'm als een van de meest bijzondere ervaringen in mijn leven.

 

 Warmte

 Mijn zus en ik hebben mijn moeder tijdens haar ziekbed en na haar overlijden verzorgd.

We namen afscheid van mijn moeder, haar achterlatend in een naargeestig ziekenhuis.

Voelde mij overmand door zoveel emoties, verdriet, verslagenheid, en beschaamdheid.

Beschaamd omdat ik niet de kracht kon opbrengen om te wachten op de mensen die het lichaam van mijn moeder zouden verplaatsen. Bij mijn zus aangekomen ontvouwde zich een koortsachtig gesprek over ziekte, geen strijd en pijn meer.

Mijn pijn en verdriet waren op dat moment zo onbeheersbaar, dat ik niet kon deelnemen aan hun gesprek. Stilletjes keek ik naar mijn zus, haar man, en mijn vriend.

Van ver glimlachte mijn zus naar mij, het was alsof ik niet werkelijk aanwezig was.

Plotseling voelde ik een golf van warmte mijn lichaam binnenvloeien, vanuit voeten mijn naar mijn kruin. Het voelde alsof ik werd omarmd, zat in een omhulsel en werd opgetild in een gelukzalige warmte, een droomachtige wereld. Een gevoel van nabijheid, diepe vrede en kalmte in mij achterlatend.

Het tweede moment was tijdens een les, in een klein gezelschap op mijn werk. Iedereen van het gezelschap kreeg de opdracht zijn/haar ogen te sluiten en proberen diep in zijn/haar hart te kijken.

Heel direct weer die diepe gelukzalige warmte, een kortstondige diepe kracht dicht in mijn nabijheid. De opdracht onze ogen te openen deed ik met tegenzin.

De kracht maakte iets in me los, te omschrijven als: “verlangen erin te verblijven.” Ik opende mijn ogen omdat dit van mij gevraagd werd, het gevoel was weg, mijn reactie was emotioneel. Hierna ben ik uit de groep gestapt.

Mia

 

 Vogel

Een jaar geleden overleed een cursusgenoot van mij.

Nadat zij overleden was verscheen er een duif op de dakgoot boven haar voordeur.

Hij bleef daar zitten t/m haar uitvaart.

 

Later die week zat ik thuis op het balkon en er kwam een duif op de rand zitten en keek mij aan.
1 minuut later vloog hij weer weg.

1 week na haar overlijden zaten wij als cursusgroep bij elkaar toen er plots een hevige klap ons verraste.
Er vloog een duif tegen het raam waarna hij ongeschonden weer wegvloog.

2 maanden geleden stond ik bij een lege kamer in het hospice alwaar ik werk.
Wederom een klap tegen het raam en de duif vloog hier dwars doorheen naar binnen.

Hij was ongeschonden toen we hem vrijlieten.

 Ze heeft mij willen zeggen dat alles nu goed is denk ik.

(Mailto Alice

 

             GANZEN OP HET CREMATORIUM-DAK

Ganzen

Snaterend op het dak

Vanmiddag

Toen we aankwamen

bij het crematorium

om afscheid te nemen van Alie.

 

2 ganzen

Levensgroot aanwezig

Lieten ons snaterend

En druk gebarend

Weten

Dat het goed was

Het verlaten van deze aarde

Van Alie.

 

Ganzen

Indrukwekkend aanwezig

Daarboven op het dak

Van het crematoriumgebouw

Lieten ons weten -

Zo gakkend

Leek het wel een luid lachen –

Dat we niet verdrietig moesten zijn

Omdat het goed was zo

Het overgaan

Naar het  Licht

Van Alie.

 

Ganzen

Overweldigende ervaring

Gevoel

Van immense verbondenheid

Met moeder aarde

En alles daarbij

Zoals ze de aandacht trokken

Daarboven op het dak

Van het gebouw

Waar jij lag opgebaard, Alie.

 

Alsof jijzelf

Ons dat zo te kennen gaf

Dat het goed zo was

Dat je nu in vrede bent

En op weg bent

Naar het eeuwige Licht.

 

                                                                 19-2-2008

 

                                    

 Gedicht en tekening: Ineke Meijboom-Baggerman van Houweninge

 

Eekhoorn

Mijn moeder was helemaal in de ban van een eekhoorntje wat al 2 seizoenen zich in haar tuin begaf. Op een winter verdween het eekhoorntje. In mei overleed mijn vader. Vlak voordat hij uit huis werd gehaald om te worden gecremeerd verscheen er een eekhoorntje die daarna nooit meer is gezien door mijn moeder.

Hanneke

terug

Overweldigende liefde

 

Op een zondagochtend fietste ik naar de schouwburg. Om kaartjes te kopen in de voorverkoop. Ondertussen luisterde ik naar 'I Lombardi alla prima crociata', een opera van Giuseppe Verdi. Ik genoot intens, maar ineens voelde ik mij volmaakt gelukkig. Ik voelde mij één worden met alles wat er was. Ik ging op in dat zijn. Dat zijn was Liefde. Ik keek met compleet nieuwe ogen. Ongelooflijk. Alles was nog exact wat het was, maar nu gaf het Licht.

 

Opeens ontdekte ik dat ik geld om mijn kaartjes te kopen vergeten was. Een wildvreemde was evenwel direct bereid mij het geld in vertrouwen voor te schieten. Dit gebeuren scheen ook volslagen gewoon. Terwijl ik wel wist dat dit bijzonder was. In blijde verbondenheid fietste ik daarna huiswaarts.

 

Meer lezen?:  Betsie van den Langenberg

 

Geur 1

Als vrijwilliger heb ik een tijdje een gevangene bezocht, met wie ik intensieve gesprekken voerde. Eerst in een huis van bewaring en later in de TBS kliniek te Groningen. Helaas heeft hij op een bepaald moment suicide gepleegd.

De eerste jaren daarna rook ik op bepaalde momenten in mijn leven wanneer er iets heftigs speelde zijn aftershave. Zo zat ik een keer op een Amsterdams terras toen ik bestormd werd door een groep wespen. Ik ervoer plots zijn geur en een onzichtbare hand verdreef de wespen. De persoon die naast mij zat zag het ook gebeuren. Dit contact is er nu niet meer, maar heeft een paar jaar geduurd. Ik denk dat hij een paar niveaus gestegen is. Ik wens hem al het goede en de rust toe.

Alice

Geur 2

 Toen mijn ouders mijn opa hadden opgezocht op zijn sterfbed en daarna terug reden in de auto, roken ze op een gegeven moment zijn geur. Dat was het moment van overlijden.

Hanneke

Regen

Een jongen van 16 was bij een verkeersongeluk overleden. . De plechtigheid zou van 15.00 tot 16.00 plaats vinden op de begraafplaats. Het was een zonnige dag met af en toe een spatje regen. Tegen 15.00 zagen we een pikzwarte wolk onze kant opkomen. Om exact 15.00 begon te plenzen. De wolk bleef boven ons hangen. Om 16.00 stopte het met regenen en dreef de wolk verder.

Hanneke

terug

 Jalna is als 10-jarige afgedankte fokmerrie bij ons terecht gekomen. Na elk jaar een veulen op de wereld gezet te hebben, dat na 6 maanden op brute wijze van haar werd afgenomen, kreeg zij een chronische baarmoederontsteking waardoor ze geen veulens meer kon krijgen. (een "verweer" van het lichaam en de ziel van het paard om alzo te beletten dat ze haar kind weer van haar afnamen?)  Ze werd weken op stal gezet en ingespoten met medicijnen om haar te genezen. Het werkte niet en ze werd verkocht vanuit de Pyreneeën naar Utrecht als recreatiepaard. Dagen aan een stuk in een vrachtwagen met pijn, pijn, pijn.  In Utrecht bokte ze de nieuwe eigenaresse van haar rug, door angst en pijn.

 Animu Luce, onze vzw (stichting) werd gecontacteerd omdat men Jalna naar het slachthuis dreigde te voeren. Jalna kwam bij ons, middenin de natuur, met een kleine kudde paarden in de onmiddellijke nabijheid. Jalna was doodsbang. Haar benaderen, een halster aandoen kostte weken tijd. Ze sloeg met haar achterbenen naar alle paarden die te dicht in haar buurt kwamen. Ze liet blijken "Laat me met rust". En die rust kreeg ze. Ondertussen is dat bijna 10 jaar geleden.

 Momenteel is Jalna een volkomen gezond paard. De baarmoederontsteking is volledig genezen en Jalna is het meest geliefde paard bij alle kinderen en volwassenen. Jalna is de rust en zachtheid  zelf geworden, dat is haar natuurlijke aard en staat van zijn. Ze laat met graagte alles toe aan haar lichaam. De aaitjes, klopjes, massages, borstelbeurten, reikibehandelingen van kinderen en volwassenen. Haar grote ogen staan zacht in haar prachtige hoofd.

Ze reageert op de energie en de woordeloze communicatie vanuit het buikchakra en het derde oog chakra. Een kind van 4 kan grondwerk(in kindertermen: toveren) met haar doen, dwz Jalna een bepaalde richting uit laten stappen en draven, halt houden, zelfs galopperen van op de grond. Zonder dwangmiddelen zoals koorden, riemen, zwepen of wat dan ook. Vanuit vrijheid wordt een mentale vraag gesteld aan het paard, mentaal wordt contact gelegd met het paard. Zonder woorden. Reagerend op de vriendelijke maar kordate energie van een mens, waarbij Jalna zich veilig voelt, en die mens, ook al is het een kind van 4, als haar leider accepteert.

http://www.animuluce.be

Horloge

 

Toen mijn moeder in 1997 overleed waren alleen mijn broer en ik aanwezig. Mijn twee andere zussen waren even naar huis. Ik keek op de klok en het was half acht in de avond. Toen mijn oudste zus arriveerde heeft zij alles van mijn moeder mee naar huisgenomen. Enkele weken na de begrafenis kwamen we bij elkaar en kwam mijn zuster met verschillende zaken aan. Tussen de sieraden was ook het horloge van mijn moeder, dat ze tot haar dood heeft gedragen. Toen ik ging kijken of het misschien nog liep zag ik tot mijn verbazing dat het stilstond op half acht. Ik was dus degene die dat horloge graag mee wilde nemen. Nog steeds staat dat horloge dus op half acht en dat zal ook niet meer veranderen.

J.

 Sterfbedvisioen

 Ik zat bij een stervende man van 87 jaar die niet meer aanspreekbaar was.

Na enige tijd voelde ik plots een liefdevolle aanwezigheid en wist dat het zijn moeder was.

Na een kwartier zei hij:”Mama”.

De volgende dag overleed hij en ik weet zeker dat zijn moeder hem is komen halen.

Alice

 

terug

 Geven dieren signalen?

 Was bezig een brief te schrijven. Nog op zo’n schrijfmachine van voor het pc tijdperk. Had een poes te logeren. Zij ging voortdurend boven op mijn schrijfmachine zitten, en ik werd steeds geïrriteerder. Uiteindelijk vroeg ik me af waarom ze deed wat ze deed. Bleek in mijn brief iets geschreven te hebben dat ik niet mocht doorgeven. Na een nieuw velletje, (zo ging dat in die tijd…) er in gedraaid te hebben bleef poes gezellig op tafel zitten.

 Bert

terug

 

Voorspellende droom 1

 Ik weet het nog precies, zat in de vierde klas van de lagere school. Een klas die bestond uit hoofdzakelijk jongens, allemaal dol op voetbal, één grote club.

De 7  meisjes die erin zaten waren verdeeld in twee groepjes die met elkaar optrokken. Het ene groepje bestond uit dametjes die erg gericht waren op mode, make-up, jongens. Het andere groepje was wat “serieuzer”. Eén meisje hoorde nergens bij, werd ook vaak gepest en was veel alleen. Ik dacht vaak, wat kan ik er aan doen, maar behalve dat ik haar zelf niet negeerde en ook nooit heb gepest, was ik ook niet in staat haar er wel bij te betrekken. Ik hoopte dat ze een vriendin zou tegenkomen, waardoor ze zich minder ellendig ging voelen, al was het er maar één.

Op een nacht vlak na de kerstvakantie had ik ’s nachts een droom. Daarin kwam ’s ochtends een nieuw meisje onze klas binnen, een onopvallend typetje, lang, mager, donker haar in een staartje. Ze mocht een plekje uitzoeken van de juf die we hadden. Ze koos het plekje dat nog leeg was naast Petra (het meisje dat “er niet bij hoorde”)

Logisch zul je denken, waarschijnlijk ook het enige plekje wat over was, maar dat was niet zo. Er waren in mijn droom nog twee lege plekken naast andere meisjes.

De volgende ochtend ging ik naar school, ik haalde mijn vriendin op, maar ze ging niet mee, ziek…

Toen we in de klas zaten, bleek ook een ander meisje ziek. Twee extra lege plekken…

Toen ging de deur open, en daar was ze, het meisje dat ik in mijn droom had gezien! En ze koos het plekje naast Petra.

Ze zijn niet echt vriendinnen geworden, Petra is altijd het vreemde eendje in de bijt gebleven. Maar voor mij is dit een gebeurtenis die ik nooit ben vergeten!

 

Tjitske

terug

 

Voorspellende droom 2

 Het “weten” door een droom:

Op een dag “weet” ik dat een man ziek is, en vraag ik me af wat er aan de hand is. Ik zou eigenlijk eens moeten informeren hoe het met hem gaat, of gewoon aanwippen, maar het komt er niet van. Druk, druk, druk (en wat was dat deze keer een geluk). Wat me ook niet lekker zit is dat ik de bloemen die na de kerkdienst bij hem zouden worden bezorgd, niet heb gebracht. Terwijl ik toch degene ben die voor hun huis langs rijdt. Stom van mezelf dat ik niet heb aangeboden om dat te doen, ik snap daar absoluut niets van.

[dit stukje ‘wist’ ik gewoon op een ochtend, geen idee hoe ik het wist. Het weten was zo duidelijk alsof ik er zelf bij was geweest. Ik was me er totaal niet van bewust dat ik het wist omdat ik er ’s nachts over gedroomd had! Had er ook geen twijfels bij, het was gewoon werkelijkheid voor me.]

de echte gebeurtenis:

Een tijd geleden zit ik zondags (echt) in de kerk. Aan het eind van de dienst doet een diaken de afkondiging. Ze zegt: “De bloemen gaan deze week naar de heer …. , wie wil ze brengen.” Van schrik zit ik verstijfd op m’n stoel. Mijn schuldgevoel begint zich te roeren: waarom heb ik ze nooit gebeld, ben niet langsgegaan, dit is helemaal foute boel, twee keer bloemen binnen een paar weken, wat is daar wel niet voor ergs aan de hand”. Terwijl in mijn verbijstering dit allemaal door mijn hoofd spookt, is er iemand anders die door middel van hand opsteken aangeeft de bloemen wel te willen bezorgen.  Ik voel me een beetje raar.

Later: 

Als de man in kwestie een paar weken later zelf weer in de kerk zit, en er ook nog gezond uitziet, weet ik niet meer wat ik er van moet denken. Ik spreek later voorzichtig zijn vrouw aan, die verteld dat hij een paar weken eerder ziek uit het buitenland is teruggekomen, en ze hebben maar één keer bloemen ontvangen. Het begint bij mij langzaam duidelijk te worden wat er aan de hand is geweest, waarom ik niet aanbood om die bloemen te bezorgen (omdat ik verbijsterd was). Achteraf had ik als kind al korte momenten die ik al eens "eerder beleefd had". Ik stond er nooit bij stil wat dat was, het hoorde gewoon bij mij.

 N.N.

terug

 
De toekomst zien 

Een prachtige zomerse zaterdag. Lekker vrij en mijn moeder en ik zouden een dagje gaan winkelen en daarna lekker uit eten.

We vertrokken vroeg om de dag mee te kunnen pikken en om een uur of 10 waren we in Groningen. We moesten onze auto kwijt in een parkeerkelder en toen bleek dat er meer mensen waren die het zelfde idee hadden opgevat. Er stond een gigantische rij! En er kon pas iemand naar binnen als er iemand naar buiten ging, dus het ging erg traag.

Ik zei: “dat wordt nog wat, dachten we lekker vroeg te zijn, nu moet je ook nog maar net een plekje kunnen vinden als je binnen bent..”

En toen zag ze het, een stukje vooruit in de tijd waarschijnlijk. Ze vertelde dat ze ons door de slagboom zag rijden en daarna was gelijk het eerste plekje rechts vrij en daar konden we mooi staan. We lachten er om, zo van: ja, dat zou mooi zijn…, maar dat kan niet!

Tot we aan de beurt waren en een kaartje pakten, de slagboom ging omhoog, en het eerste plekje rechts vrij was…….

Tjitske

terug

                                                   Geboorteproces

                                                                                                                                                Boos worden

                                                                                                                                           werd afgestraft

ik werd buitengesloten, genegeerd

of onder de koude douche gesleurd

en dreigde er mijn ouderliefde mee te verliezen

dus werd ik bang voor boosheid

en heb ik het weggestopt

er een eeuwige glimlach overheen gezet

- Mijn nieuwe zelfbeschermingsmechanisme-

want dat was veilig

dan wist ik zeker dat ze van me hielden

en me niet in de steek zouden laten.

 

Mijn zelfbeschermingsmechanisme

mag ik nu afleggen

de angst om boos te worden

hoeft niet meer

want mijn ouderliefde

is niet meer van levensbelang.

 

Mijn angst en boosheid

en angst voor de boosheid

mogen er nu uitkomen

ik hoef het niet meer te verstoppen

het wil er uit

ik voel het

VOEL!!!

Het voelt doodeng

DOODENG!

ANGSTIG!

Maar ik weet

dat het mag

HET MAG ER ZIJN

Het mag aan het licht komen.

 

Het voelt als

een geboorteproces

een zware bevalling

mijn jaren opgepotte

angst voor de boosheid

mag mij verlaten, het mag vrijkomen

ERUIT!

 

Mijn lijf protesteert nog

heeft een jarenlange funktie van beschermen gehad

maar nu

hoeft het niet meer!

Mijn lijf verkrampt

wil het in alle macht vasthouden….

mijn longen verkrampen

mijn rug verkrampt

en het doet

PIJN!!

Zoveel pijn

maar ik weet

dat het een funktie heeft

deze pijn…

 

Lief lijf: je mag alle oude angsten

angsten voor de boosheid

loslaten

je mag VRIJ ZIJN!

je hoeft me hiervoor niet meer te beschermen

DANKJEWEL LIEF LIJF!

dat je mij al die jaren hebt beschermd!

Ik zal je met zachtheid omringen

zoals je mij dat jaren hebt gedaan.

Ik zal je signalen niet afstraffen

hoe pijnlijk het ook is.

 

Dankjewel

voor dit heftige geboorteproces

geboorte

van iets heel moois

VRIJHEID!

ERUIT!

                       Ineke Meijboom-Baggerman van Houweninge

 

 

Van boosheid naar waardering

Het lezen van het Open Oog van vandaag (29-4-07/ nr. 17) over boosheid was een bijzondere ervaring voor mij.

 

Ik was net door een hele cyclus gegaan van verontwaardiging, het opstellen van een aanvallend ingezonden stuk en tenslotte het zitten mediteren en uiteindelijk een vriendschappelijke verbindende e-mail versturen.

 

De aanleiding was dat een vrouw in een kopieerwinkel weigerde mijn affiche voor meditatieve bijeenkomsten te kopiëren omdat ze de inhoud gevaarlijk vond! Het woord meditatie kwam er in voor en daardoor kon je kwade geesten aantrekken... evenals door healing (wat er niet in voor kwam).

 

Uiteindelijk kon ik de angst zien in deze vrouw, maar ook haar liefde om te verhinderen dat andere mensen en zelfs ikzelf geestelijk beschadigd konden worden. Ik had haar net een begrijpende en verzoenende e-mail verstuurd, toen ik eerste zin las: “Wat zeg je tegen jezelf, nadat je boos bent geweest?”

 

Het antwoord op die vraag dat nu spontaan in me opkwam was: “weer wat geleerd” of: “dank je voor de les”.  Daarna las ik het citaat van Paul Ferrini : “Een Spirituele beoefening is om elke negatieve gedachte die je over anderen of over jezelf hebt uit te dagen en te laten vallen. Zolang deze gedachten bestaan, voel je je afgescheiden van je ware Zelf en het ware Zelf van anderen.” Vooral deze laatste zin trof mij, ik ervoer dat gevoel van herstelde harmonie in mijzelf.

(MailtoCornelis

 

Mijn vriend zei: Ik ben bij mijn koning.

 

Tante Trudy is dood. Dat zei mijn moeder terwijl we ergens in een zomerhuisje zaten zonder telefoon. Het zou nog 50 jaar duren voor de mobiele telefoon gemeengoed was.

Een uur later komt een oom van mij op bezoek, maar mijn moeder was hem voor: ik weet het al zei ze.

Mijn moeder had veel met de dood, wist vaker wanneer iemand overleden was, de gespelde overlijdensadvertenties bevestigde dat soms na twee dagen.

Bij het overlijden van haar eigen vader was er wat consternatie of een gebrouilleerde broer zou moeten worden uitgenodigd. Mijn moeder wist van te voren te vertellen dat hij uit zichzelf zou komen, waar hij zich bij de stoet zou voegen en waar hij de stoet weer zou verlaten. En zo geschiedde.

 

Er waren op dat moment ook nog twee zusters van mijn moeder die elkaar al een tijd hadden vermeden. Er was kennelijk ruzie geweest over het een of ander.

Terwijl mijn moeder de badkamer aan het poetsen was hoorde ze de stem van haar overleden vader zeggen: Zeg tegen Ali dat ze alleen maar naar Gerda hoeft te gaan en te zeggen: heb je de thee klaar. Naar ze mij later vertelde heeft mijn moeder toen geantwoord, zeg dat zelf maar tegen Ali.

Enfin, die zelfde avond een telefoontje van mijn tante Gerda: “Raad eens wie er vanmiddag op bezoek kwam? Ali. Geen woord over wat er is voorgevallen tussen ons, alleen: “heb je de thee klaar”.

 

Mijn moeder was allerminst blij met haar paranormale gaven, wilde er eigenlijk niets van weten en er zeker niet over praten. Maar bovenstaande voorbeelden maakte ik wel mee, en ik was hevig gefascineerd. Ik wilde zo graag ook dat vermogen hebben, maar helaas, veel van haar geërfd maar dat niet.

 

Op de middelbare school gezeten, verzamelde ik alles wat ik te pakken kon krijgen over parapsychologie. Ook boeken waarin aan dat onderwerp maar een enkel hoofdstuk was gewijd. De overige hoofdstukken hebben toen wel mijn studiekeuze bepaald.

 

Omdat ik in Groningen was afgestudeerd en mijn eerste baan in Amsterdam was, reed ik nogal eens met de trein van de ene plaats naar de andere. Tijdens een van de ritten las ik “Parapsychologie achter het ijzeren gordijn” . Genoemd werd het bekende verschijnsel dat als je iemand geconcentreerd in zijn nek kijkt, je grote kans hebt dat die persoon zich omdraait.  Dat wilde ik wel eens uitproberen. Als je ’s avond in de trein zit, zijn de ramen net spiegels.

Daarom kon ik, zonder opdringerig te zijn naar een dame kijken die net als ik ook zat te lezen. Zij zat in de  coupe tegenover mij. Ik had mij voorgenomen haar een kriebel in haar duim te geven. Ik concentreerde mij hevig op haar duim, ondertussen mij voorstellend dat mijn eigen duim erg kriebelde. Na een minuut of wat legt de dame haar boek weg, trekt haar handschoen uit, en kijkt en betast de bewuste duim.

 

Toen ik begin 30 was had ik tijdens een training een ervaring van totaal ja zeggen tegen mijzelf. Dat leverde een piekervaring op van 10 dagen. Zo’n piekervaring valt moeilijk te omschrijven. Woorden als verhoogde helderheid, hoger bewustzijn, ‘alles klopt’ contact met een wereld die achter het dagelijkse ligt geven het wellicht een beetje weer. Hoewel ik voordien overtuigd atheïst was, had ik een heel sterk godsbesef.

Toen ik voelde dat ik weer uit dat hogere bewustzijn gleed zei ik hardop: wat nu? Ik hoorde een stem (in mijzelf) die zei ga het klooster in. Ik: geef me een bewijs dat ik dit niet zelf bedenk. Ik kreeg toen twee beelden, een kruis en een kermis. Ik: Tja dat ligt voor de hand (kruis/kermis: klooster of de wereld), dat kan ik ook makkelijk zelf bedenken. Een uurtje later zet ik de tv aan en het eerst beeld was dat van een oorlogskerkhof wat overvloeide in een achtbaan.

(Het programma werd gepresenteerd door Henk van Ulsen en heette: Alles is ijdelheid).

Maar een klooster was ver van mijn bed. Ik was en ben niet kerkelijk en had al heel weinig met het katholicisme. Bang ook voor de onvrijheid die ik in een klooster zou tegenkomen. Tevens angstig mijn zielenheil te verspelen, door niet te gehoorzamen aan wat ik ervoer als een opdracht,. Het voelde als een enorm conflict in mijzelf. Zo'n twee jaar later, hoor ik weer een stem die mij zegt om op een bepaalde plek te gaan wandelen. Dat doe ik. Het is zaterdag en heel mooi weer. Weer met mijn dilemma bezig tijdens het wandelen. Ik bedenk: misschien moet ik eens naar een kerk gaan. Met dit mooie weer? Is niet de hele wereld Gods kerk?

Verrek, maar dan kan ook de wereld een klooster zijn: ik kan monnik zijn en in de wereld blijven leven! Op dat moment komt er een oude man op mij af (vertelde later dat hij in de tachtig was) en zei tegen mij: ik ben verdwaald. Ik, wijsneuzig: ja, dat gebeurt wel eens in het leven. Hij: (verontwaardigd)  Ja, maar de vorige keer werd mij de weg gewezen door een monnik, dat was in de oorlog in Duitsland.

Ik zag zijn opmerking als een bevestiging voor mijn zelf gevonden compromis.

Dat gaf wel rust, maar toch bleef het knagen dat het slechts een compromis was. Moest ik niet toch… Heel veel jaren later, hoor ik een stem die zei: ga naar Zevenkerken.

Nooit van gehoord, ik dacht dat het wel een stad of dorp zou  zijn, maar het bleek een klooster in Belgie.

Ik heb daar voor drie dagen geboekt. Ze hadden een gastenafdeling. Ik vond er helemaal niets. De tweede dag kwam ik andere gasten tegen die mij de weg vroegen naar Jabbeke, een plaats dicht daarbij waar een museum zou zijn van een of andere schilder.

Ik bood aan ze er heen te rijden, maar buiten bleken ze zelf een auto bij zich te hebben, en zei: gaan jullie toch maar op eigen gelegenheid.

Ik ben naar het strand en de haven van Oostende gegaan, en toen naar huis. Maar eerst even bij een vriendin langs. Die had de tv aanstaan, een kwis: Het eerste wat ik hoorde was de kwisvraag: Van wie staat er een museum in het Belgische Jabbeke.

Sinds die tijd was de twijfel over daadwerkelijk het klooster ingaan totaal verdwenen.

 

 Is er leven na de dood?

Een kennis van mij was op vrij jonge leeftijd overleden. Een goede vriendin zei tegen mij, toen ik het haar vertelde: heb je al met hem gesproken? Ik vroeg kan dat dan? Ja, hoor, zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Die nacht, de nacht voor de begrafenis zei ik: Kees, ben je daar? En daar was ie, met een prachtig licht er om heen. Ik vroeg hem: Kees, kan ik iets voor je doen. Nee, lachte hij, voor mij kun je niets meer doen , ik ben bij mijn koning, (ik had nooit met hem over religie gesproken) maar kan ik misschien iets voor jou doen? Ja, zei ik, kun je me op een of andere manier bewijzen dat dit geen hallucinatie, geen fantasie van mij is. Ja, zei Kees, morgen zul je bij de koffie een suikerzakje krijgen met een kroontje erop.

De volgende dag, afgereisd naar een voor mij onbekende stad, Oisterwijk waar de begrafenis zou zijn. Ik was uitgenodigd voor een koffietafel na afloop van de begrafenis, maar kwam vrienden tegen die niet waren uitgenodigd en besloot met hun mee te gaan om in de stad gezamenlijk een kop koffie te drinken. Veel gelegenheden waren gesloten, het was maandagochtend, alleen ‘Het Swaentje’ was open. Je begrijpt het al, op het moment dat ik de suiker in mijn kopje wil doen, zag ik dat er op het suikerzakje een kroontje stond en vertelde ik mijn vrienden wat ik die nacht had meegemaakt.

Namen van personen zijn fantasienamen.

 

Om uit te testen hoezeer gedachten kracht hebben, heb ik mentaal uitgezonden dat ik wilde dat een bepaalde kennis ’s avonds bij mij op bezoek zou komen. Hij kwam inderdaad.

Toen ik hem vroeg wanneer hij had besloten te komen, zei hij: ‘toen ik wakker werd dacht ik, ik wil vanavond naar jou toe, maar het bleek, bij een blik in mijn agenda dat ik al een afspraak had. Even later belt diegene op om de afspraak te verzetten’. Toen mijn kennis hoorde wat ik gedaan had, werd hij boos. Terecht. Dit soort ongevraagde bemoeienis heb ik daarna niet meer gedaan. 

 

Ik heb het ook andersom meegemaakt, beïnvloeding op afstand: ik ben een aantal keren op wintersport geweest, maar ben een klungel op ski's.

Op een bepaald moment was ik boven aan een piste en stevende recht op een grote diepte af. Op het laatste moment wist ik perfect een bocht te draaien, wat ik voordien niet kon. Een vriendin(zeer ervaren in het skiën) stond beneden aan de piste. Toen ik haar dat vertelde zei ze: ik heb staan schreeuwen (inwendig) wat je moest doen.

 

Toen  mijn vader overleed, ben ik wat noodzakelijke telefoontjes gaan plegen. Terugkomend in de kamer waar hij zich bevond, hoorde ik hem (als een stem in mijn hoofd) vragen: Ben ik nu echt dood? Ik zei, ja, kijk maar of er ergens licht is, en ga daar maar heen. Ik voelde hem onmiddellijk verdwijnen.

Even later hielp ik de begrafenisondernemer om het lichaam van mijn vader in de auto te schuiven. Ik stond er bij te huilen, tot ik opeens de stem van mijn vader hoorde: ‘Stil maar, kijk maar achter je, de lucht breekt al’  En inderdaad er was na 7 dagen loodgrijze hemel een klein stukje blauw te zien.

Een uurtje later bespreek ik met de begrafenisondernemer o.a. de overlijdenskaart; mijn vader wilde er een tekst op hebben die begint met: Waar geen wolk zich dreigend toont. Ik keek naar buiten en het was strak blauw.

 

Het is nu vele jaren later. Ik heb al lang geleden de opening naar buitengewone ervaringen afgesloten, er in gedachten een hele stevige deur voor geplaatst. Het gaf mij veel meer rust, een normaal leven, en met name dat de strijd tussen ‘opdrachten’ (ik had er meer dan hier aangegeven) en ego-behoefte niet meer bestaat is een enorme opluchting.

 

n.n.

terug

                                home           spiritualiteit            psychologie